Lirismo Galaico-Portugués: Etapas e Cancioneiros Medievais
Enviado por Chuletator online y clasificado en Matemáticas
Escrito el en 
gallego con un tamaño de 3,09 KB
Etapa pre-afonsina ou de adaptación: Hai unha rápida difusión do lirismo galego-portugués en todo o occidente peninsular, contando co apoio das cortes rexias e de nobres como os Trastámaras en Galicia e os Sousas e Soberousas en Portugal. Pertencen a esta etapa os poetas máis antigos dos cancioneiros como Martín Códax, Meendinho e Bernal de Bonaval.
Etapa afonsina ou período áureo: Abrangue os reinados de Afonso III en Portugal e Afonso X en Galicia, León e Castela. O principal centro difusor do lirismo galego sitúase na corte literaria de Afonso X. Este favorece o castelán na administración e promove a creación dunha prosa histórica e xurídica nesta lingua. O galego segue mantendo a súa puxanza como lingua poética e o rei contribúe a ela cun importante número de composicións amorosas e satíricas, amais de dirixir a compilación das Cantigas de Santa Maria. Ao amparo da corte castelá troban poetas como Johan García de Guilhade, Joán Airas de Santiago, Airas Nunes, etc.
Etapa dionisíaca ou período arxénteo: Da morte de Afonso X ata a morte de Don Dinís, o centro difusor do lirismo galego-portugués desprázase de Castela a Portugal. Don Dinís herda deste o gusto polas letras e rodéase dunha corte literaria comparábel á do seu avó, da que forman parte, ademais do propio rei, Johán Zorro, Johán Méndiz de Briteiros, Johán da Guarda, etc.
Etapa pos-dionisíaca ou de recompilación: Os gustos literarios cortesáns mudan a favor dos libros de liñaxes, a prosa histórica e de ficción. D. Pedro de Portugal promove entón a recompilación do Libro das Cantigas, o que deu lugar á rama italiana da nosa tradición manuscrita.
Etapa de decadencia ou escola galego-castelá: Portugal e Castela consolidan no século XV as súas literaturas nacionais, mentres Galiza, que ve fracasar, entra nunha fonda crise social e económica. O galego mantén o cultivo literario residual en poetas como Macías do Padrón, recollido no Cancioneiro de Baena.
Pergamiño Vindel: Trátase dunha folla solta dun cancioneiro descoñecido ou, probablemente, dunha folla voandeira das que os xograres utilizaban para transcribir o seu repertorio. Recolle as 7 cantigas de Martín Códax e foi descuberta a comezos do século XX.
Cancioneiro da Biblioteca Nacional de Lisboa: conservada en Colocci-Brancuti en honor ao seu autor e ao nobre italiano. É a recompilación máis ampla da nosa lírica medieval, con 1647 cantigas de todos os xéneros pertencentes a preto de 150 autores; tamén é unha copia indirecta dun códice trecentista, o Livro do Conde D. Pedro de Portugal, que a mediados do século XIV realizou o inventario definitivo da nosa lírica trobadoresca, cando esta entraba na fase de declive.
Cancioneiro da Biblioteca Nacional de Lisboa: conservada en Colocci-Brancuti en honor ao seu autor e ao nobre italiano. É a recompilación máis ampla da nosa lírica medieval, con 1647 cantigas de todos os xéneros pertencentes a preto de 150 autores; tamén é unha copia indirecta dun códice trecentista, o Livro do Conde D. Pedro de Portugal, que a mediados do século XIV realizou o inventario definitivo da nosa lírica trobadoresca, cando esta entraba na fase de declive.